Al jaren word ik soms overvallen door een gevoel wat ik geen naam kon geven. Kijkend naar de maan en het heelal of luisterend naar magistrale, imponerende muziek. Het gevoel kan ik het beste omschrijven als een weerzinwekkende schoonheid en een beangstigende maar openbarende werkelijkheid. Ik voel me dan extreem klein, als een minuscuul algje in een zee die oneindig ver rijkt en geen bodem kent. Dat is in wezen natuurlijk ook het geval. We zijn allemaal niet meer dan een vlekje in de geschiedenis. Zelfs al heb je het voor elkaar gekregen om je vlekje uit te smeren door elektriciteit uit te vinden of miljoenen van je medemensen uit te roeien om hun ras of geloof, ben je nog steeds maar een vlekje. Het boeit De Ruimte helemaal niets wat jij met jouw stukje ruimte gedaan hebt. Zij is te druk met het creëren van meer oneindigheid. In een wereld vol drukte, prikkels
en verwachtingen van mijn leven en hoe ik het moet leiden, raak ik de draad soms kwijt. Dit gevoel helpt mij altijd om weer even te kunnen relativeren en aarden met de fysieke wereld. De wereld die niet meedoet in al ons geraas maar ons stil onze gang laat gaan en de wereld die ons met open armen ontvangt, als we er klaar voor zijn. Dit gevoel wordt naar mijn mening gevangen in het Sublieme. Hoe ik me over haar voel wil ik vangen in een performance om te delen met jullie, mijn lotgenoten.
7e pitch april 2023
[foto Ilva Stoelwinder]